Dzisiejszy post będzie trochę bardziej hmm o czymś konkretnym. Chyba. Zachęcam do lektury.
Uważam, że jesteśmy kowalami własnego życia. Brzmi to może nudno czy nawet lekko frazesowo, ale to prawda, o której wiele osób zapomina. Często nie doceniamy tego co mamy i na siłę tworzymy problemy. Rzeczywistość jest taka, że porażki istnieją tylko w naszych głowach. To od nas zależy co za takową uznamy, czyż nie?
Prosty przykład, w dodatku na czasie. Ktoś będzie załamany wynikiem matury, bo nie dostanie się na wymarzone studia, a ktoś kto np. na nie nie idzie, swoim wynikiem się kompletnie nie przejmie. Czyli, jak to się potocznie mówi, punkt widzenia zależy od punktu siedzenia.
Wczoraj widziałam jak moja sąsiadka, po powrocie z matury, płacze. Utwierdziło mnie to w przekonaniu jak bardzo destrukcyjny jest sposób edukacji i wychowania młodych ludzi. Wmawia nam się, że matura jest kluczem do naszej przyszłości i tylko dobrze napisana zapewni nam należyty byt. A czym jest dobry byt? Tutaj pojawia się kolejny problem, bo większość osób ma wpojone przekonanie, że dostanie życie zapewnią studia i koniecznie dobrze płatana praca. Dzięki temu będzie można kupić dom, założyć rodzinę i do usranej śmierci, zbierać na emeryturę. Jak ja to widzę? Każdy może osiągnąć szczęście na własny sposób. Jednego zadowoli spanie na łące i zachwycanie się naturą, a drugiego iPhone. Każdy z nas jest inny i należy nam na to pozwolić. Zabijanie indywidualności, zabija artystów.
Czy zostałam wychowana inaczej niż większość? Odpowiedź brzmi nie. Mi również wpajano, że muszę się uczyć, by dostać się na studia i dużo zarabiać. Oczywiście oczekiwano ode mnie, że pójdę na prawo czy medycynę. Dzięki temu mogłabym przecież tyle zarabiać! Pieniądze są przecież takie ważne... Uczono mnie, że trzeba zachowywać się tak jak inni oczekują, a zdanie sąsiadów dla mojej rodziny zawsze było ważne. Odmienność była źródłem zła. Rzecz jasna nie mam im nic za złe, zostali w końcu wychowani w takich przekonaniach. Sądzili, że czynią dobrze.
Na szczęście dla mnie, czytałam dużo książek i poznałam dobrych ludzi, którzy pomogli mi się rozwijać i odkrywać siebie. Teraz mogę być po prostu Martą. Piękna sprawa.
Wracając do "porażek". Zamiast się nimi załamywać, moim zdaniem, należny pomyśleć 'kurczę, widocznie tak miało być'. Uznać, że następnym razem pójdzie lepiej czy zastanowić się jak naprawić daną sytuację. Jeżeli chodzi o maturę i studia to cóż... Jeżeli coś nie pójdzie po naszej myśli, zawsze możemy spróbować za rok. Ewentualnie wybrać inną uczelnie czy inny kierunek.
Nigdy nie wiemy co przyniesie los i jak potoczy się nasze życie. Często to właśnie te "porażki" mogą mieć kluczowe znaczenie w naszym dalszym rozwoju. To, że sobie z nimi poradzimy jest najważniejsze. Problemy były, są i będą. My musimy jedynie nauczyć się je trochę olewać, a trochę pokonywać. Pamiętajmy, że z perspektywy czasu większość rzeczy i tak będziemy postrzegać inaczej.
Zatem cieszmy się dniem dzisiejszym i walczmy o lepsze jutro. Człowiek szczęśliwy, to ten który ceni życie i widzi w nim sens.
Pozdrawiam i zapowiadam, iż w następnym poście przedstawię mój sposób na bycie szczęśliwym. Może ktoś skorzysta z moich rad.
